#सहजोक्त.

          रंगरंगुल्या सानसानुल्या
          गवतफुला रे गवत फुला
          असा कसा रे मला लागला
          सांग तुझा रे तुझा लळा?
          मित्रा संगे माळावरती
          पतंग उडवीत असताना
          तुला पाहिले गवतावरती
          झुलता झुलता हसताना
          विसरूनि गेलो पतंग नभीचा
          विसरूनि गेलो मित्रांना
          पाहूनि तुजला हरखूनि गेलो
          अशा तुझ्या रे रंगच्छटा !
आज नैनीताल आश्रम परिसरात सकाळी फिरताना अवचित ही कविता आठवली.जेव्हा ही कविता अभ्यासक्रमात शिकली तेव्हा आश्चर्य वाटायचं की गवतफुल इतकं सुंदर असतं? कि भान हरपावं? त्याच्या रंगछटा असतात !
पण दोन दिवसांपासून मला या फुलांनी ,इथल्या पवित्र वातावरणाने ,चराचरात सामावलेल्या चैतन्याने    अक्षरशः भारावून टाकलय. या प्रांताला देवभूमि म्हणतात ते उगाच नाही.
फुलांचे आकार ,प्रकार  ,रंग ,मोहवण्याची नाजूक अदा ; अहाहा !
इतकं नाजूक फुलच नाही ,अख्ख झाड ,झाड कशाचं झाडुल, छोटसं ! कुठेही रस्त्याच्या कडेला ,दगडाच्या कपारित ,भिंतीच्या भेगेत डौलाने डोलणारं ,हसणारं !    बाजूला मोठमोठी वृक्षराजी ! त्यांना स्वत: च्या विशालतेचा गर्व नाही नि यांना यांच्या अल्पायुष्याचा ,खुजेपणाचा खेद नाही. तुम्ही त्यांच्याकडे आकर्षिले गेले म्हणून मोहरणं नाही किंवा इथले स्थानिक 'रोजचेच ' म्हणून दुर्लक्षितात तरी खचणं नाही. फक्त स्वत:तील चैतन्य पुरेपूर आनंदाने उपभोगणे इतकंच ! कठीण दगडांतून ,कपारितून  त्यांना न दुखवता अलगद हळूच वाट काढत वर येतात ,उमलतात ,फुलतात.
इतकं नाजूक पण कणखर ,चिवट चैतन्यमय अस्तित्व !
इथल्या वास्तव्यात सहज ,सुंदर अनेक जीवनोपयोगी शिक्षण मिळाले.
माताजी-गुरुदेवांना मनापासून विनवणी ,असेच क्षणोक्षणी माझ्यात रहा ,मला घडवा .🙏🙏🙏🙏
©डॉ. प्रज्ञा देशपांडे
नागपूर.
२८.६.२०१७