#सहजोक्त

#सहजोक्त.

तू अोबडधोबड दगड होता,
मी श्रद्धा गुंफली
नि तू देव झाला॥

मी निव्वळ माती होती ,
तू वळण दिले
 नि सुबक मूर्ती घडली॥

मी छोटं रोपटं होते ,
तू मशागत केली
 नि डौलदार वृक्ष झाला॥

मी गंजलेला लोह होते,
तू परिस स्पर्शिला
 नि झळाळून सोने झाले॥

मी कोरा कागद होते ,
तू शब्द स्फुरले
 नि सहजीवनचे महाकाव्य रचले॥

क्षुद्र हे जीवन होते,
  तू हृदयाशी धरले
 नि मी भवभयापार जीवन्मुक्त झाले  ॥

©डॉ. प्रज्ञा देशपांडे
नागपूर.