#अौचित्य हरविलेले गाणे...
फ़ुल तुम्हे भेजा है खत में
फूल नही मेरा दिल है
प्रियतम मेरे मुझको लिखना क्या ये तुम्हारे काबिल है .........
त्या काळातील अतिशय गाजलेले श्रुंगाररसप्रधान गीत.
प्रेमात असलेल्या प्रियकराने त्याच्या प्रियतमेला (म्हणजे प्रिया , प्रियतरा असेल की काय त्याला ?? त्यांनाही काही पाठवत असेल कां हा ? ,नसल्या शंका !!) पत्रातून फूल पाठवणे , फूल म्हणजे जणू त्याचे हृदयच , ती चिठ्ठी तिला मिळाल्यावर तिने ती वाचून मग प्रेमचिंतन करीत झोपावे , स्वप्न पहावीत न् वरून ती सविस्तर चिठ्ठीत लिहून पाठवावी ......बापरे किती लंबी प्रोसिजर , किती हा टाईमपास !!!
बर झालं तो फारच स्लोमोशनचा काळ होता. नाट्यसंगीत ऐकायला , जलसा ऐकायला लोकं जात , रात्रभर म्हणे एकेका गाण्याला वन्स मोअर मिळे , एकेक गाणं प्रसंगी पन्नास-साठ वेळा म्हटल्या जाई ... म्हणणारे महानच न् ऐकणारे त्याहून भारी !!
इतका वेळ , इतकी फुरसत त्या काळी प्रत्येकाला होती ?? घरी डझनाने पोरं , तरी बाहेर इतके फुरसती रसिक वागणे , व्यावसायिक कर्तव्याला कसे न् कितीवेळ देत असावेत , हा प्रश्नच .
आज ही अशी लव्हस्टोरी वास्तवात होऊच शकणार नाही , व्टेंन्टी-व्टेंन्टी , सिक्स वर्ड स्टोरी वगैरे "अति लघु" (जुन्या काळी फक्त शंकाच होत्या 😂!) प्रकार सर्वत्र अस्तित्वात आलेय. "टाईम इस मनी" , हे अंगी भिनवलय सगळ्यांच्या. त्यामुळे ,
Solomon Grundy,
Born on a Monday,
Christened on Tuesday,
Married on Wednesday,
Took ill on Thursday,
Grew worse on Friday,
Died on Saturday,
Buried on Sunday,
That was the end,
Of Solomon Grundy.
या कवितेत जसं आठवड्याभरात सर्व जीवनपट उलगडून दाखवलाय , तसा फास्ट फॉर्वर्ड जमाना आहे. ही कविता आजकाल वास्तववादी असू शकेल.
इथे सारच फास्ट होते , मग ते प्रेम असो का प्रेमभंग ! प्रेम झाल्याचे सुख नाही न् भंग झाल्याचे दुःख नाही .
"दोन अोंडक्यांची होते सागरात भेट , एक लाट तोडी दोघा पुन्हा नाही गाठ" , हे तत्त्वज्ञान या जगातील नवतरूण प्रत्यक्ष आचरणात आणतात !! याला प्रचंड तयारी लागते !!
कुठेही न गुंतता , केवळ साक्षीभावाने , फलरहित कर्म करीत रहाणे पूर्वी मुमुक्षुंना साधत असे , आजकाल प्रेमवीरांनाही छानच साधतं , यात जाति-वय-लिंग-स्तर आदी भेद नाहीच !!
अशा अतिविकसित जमान्यात वरचे गाणे अौचित्यहीन ठरले तर नवल काय ?
तुमच्या स्मरणात , जुन्याकाळातील आज अौचित्यहीन ठरलेले गाणे असेल तर नक्की कळवा .
©डॉ. प्रज्ञा देशपांडे.
फ़ुल तुम्हे भेजा है खत में
फूल नही मेरा दिल है
प्रियतम मेरे मुझको लिखना क्या ये तुम्हारे काबिल है .........
त्या काळातील अतिशय गाजलेले श्रुंगाररसप्रधान गीत.
प्रेमात असलेल्या प्रियकराने त्याच्या प्रियतमेला (म्हणजे प्रिया , प्रियतरा असेल की काय त्याला ?? त्यांनाही काही पाठवत असेल कां हा ? ,नसल्या शंका !!) पत्रातून फूल पाठवणे , फूल म्हणजे जणू त्याचे हृदयच , ती चिठ्ठी तिला मिळाल्यावर तिने ती वाचून मग प्रेमचिंतन करीत झोपावे , स्वप्न पहावीत न् वरून ती सविस्तर चिठ्ठीत लिहून पाठवावी ......बापरे किती लंबी प्रोसिजर , किती हा टाईमपास !!!
बर झालं तो फारच स्लोमोशनचा काळ होता. नाट्यसंगीत ऐकायला , जलसा ऐकायला लोकं जात , रात्रभर म्हणे एकेका गाण्याला वन्स मोअर मिळे , एकेक गाणं प्रसंगी पन्नास-साठ वेळा म्हटल्या जाई ... म्हणणारे महानच न् ऐकणारे त्याहून भारी !!
इतका वेळ , इतकी फुरसत त्या काळी प्रत्येकाला होती ?? घरी डझनाने पोरं , तरी बाहेर इतके फुरसती रसिक वागणे , व्यावसायिक कर्तव्याला कसे न् कितीवेळ देत असावेत , हा प्रश्नच .
आज ही अशी लव्हस्टोरी वास्तवात होऊच शकणार नाही , व्टेंन्टी-व्टेंन्टी , सिक्स वर्ड स्टोरी वगैरे "अति लघु" (जुन्या काळी फक्त शंकाच होत्या 😂!) प्रकार सर्वत्र अस्तित्वात आलेय. "टाईम इस मनी" , हे अंगी भिनवलय सगळ्यांच्या. त्यामुळे ,
Solomon Grundy,
Born on a Monday,
Christened on Tuesday,
Married on Wednesday,
Took ill on Thursday,
Grew worse on Friday,
Died on Saturday,
Buried on Sunday,
That was the end,
Of Solomon Grundy.
या कवितेत जसं आठवड्याभरात सर्व जीवनपट उलगडून दाखवलाय , तसा फास्ट फॉर्वर्ड जमाना आहे. ही कविता आजकाल वास्तववादी असू शकेल.
इथे सारच फास्ट होते , मग ते प्रेम असो का प्रेमभंग ! प्रेम झाल्याचे सुख नाही न् भंग झाल्याचे दुःख नाही .
"दोन अोंडक्यांची होते सागरात भेट , एक लाट तोडी दोघा पुन्हा नाही गाठ" , हे तत्त्वज्ञान या जगातील नवतरूण प्रत्यक्ष आचरणात आणतात !! याला प्रचंड तयारी लागते !!
कुठेही न गुंतता , केवळ साक्षीभावाने , फलरहित कर्म करीत रहाणे पूर्वी मुमुक्षुंना साधत असे , आजकाल प्रेमवीरांनाही छानच साधतं , यात जाति-वय-लिंग-स्तर आदी भेद नाहीच !!
अशा अतिविकसित जमान्यात वरचे गाणे अौचित्यहीन ठरले तर नवल काय ?
तुमच्या स्मरणात , जुन्याकाळातील आज अौचित्यहीन ठरलेले गाणे असेल तर नक्की कळवा .
©डॉ. प्रज्ञा देशपांडे.
No comments:
Post a Comment