कविता.
नागोबाला गर्व झाला
म्हणे मीच भयंकरा
बाधे माझे विष ज्याला
नाही उपाय जीविताला ।१।
गेला मानवा डसाया
पण वार हो चुकला
स्वतः वेगे गवसला
सर्पमित्राच्या हो जाळ्या ।२।
विष काढूनि विकले
नागाला सोडून दिले
विषाची केली लस
नसे भीती लवलेश ।३।
जरी असे मी विषारी
मानव महाभयंकारी
हालाहलही बापुडे
त्याच्या वासनेच्या पुढे ।૪।
काय माझा लागे पाड
मानवी लालसा द्वाड
तृष्णेच्या ह्या कुबुद्धीने
ठरे क्रौर्य दीनवाणे ।५।
पुन्हा नको वाटी जाणे
मानवाच्या संग रहाणे
निसर्गाचे हो हत्यारे
मानव दुरून साजिरे ।६।
©डॉ. प्रज्ञा देशपांडे.
नागोबाला गर्व झाला
म्हणे मीच भयंकरा
बाधे माझे विष ज्याला
नाही उपाय जीविताला ।१।
गेला मानवा डसाया
पण वार हो चुकला
स्वतः वेगे गवसला
सर्पमित्राच्या हो जाळ्या ।२।
विष काढूनि विकले
नागाला सोडून दिले
विषाची केली लस
नसे भीती लवलेश ।३।
जरी असे मी विषारी
मानव महाभयंकारी
हालाहलही बापुडे
त्याच्या वासनेच्या पुढे ।૪।
काय माझा लागे पाड
मानवी लालसा द्वाड
तृष्णेच्या ह्या कुबुद्धीने
ठरे क्रौर्य दीनवाणे ।५।
पुन्हा नको वाटी जाणे
मानवाच्या संग रहाणे
निसर्गाचे हो हत्यारे
मानव दुरून साजिरे ।६।
©डॉ. प्रज्ञा देशपांडे.
नाग भला परवडला
ReplyDeleteउगा नाही डसायचा |
विख त्याचे दातात
अन त्याच्या फुत्कारात ||
पर मानुस भाइ विखारी
विख त्याच्या वाणीत |
नाही उतारा त्याले
आठवावे तसे चढे ||
वा वाह अतिशय छान
ReplyDelete